‘Mijn zus is vandaag 69 geworden. We schelen op de kop af 15 maanden, want ik ben van 27 september ’51. Mijn andere zus is weer 15 maanden vóór mij geboren. Als 1951 een schrikkeljaar zou zijn geweest, dan was het precies uitgekomen. Nu scheelt er een dag aan. Dat neemt niet weg dat het wel heel toevallig is. Met mijn oudste zus heb ik al jaren geen contact meer. Dat ligt aan die lulhannes van haar man. Ik dacht er weleens over na en kwam tot rare gevolgtrekkingen. Zullen mijn ouders dat zo hebben uitgekiend, dacht ik dan. Maar dat kan natuurlijk niet, want niemand weet van te voren hoe een zwangerschap verloopt. Nee, ik houd het maar op pure toeval. En kennelijk komt het meer voor, want laatst las ik in de krant dat een meisje dat geboren is tussen twee jongens of een jongen tussen twee meisjes, en wanneer de tijd tussen die drie even lang is, dat dan de middelste eigenschappen mee krijgt van de oudste en de jongste. Wat een flauwekul, dacht ik toen ik het las. Het zou immers betekenen dat ik al een deel van de eigenschappen had die mijn zus 15 maanden later zou krijgen. En ik zou dus ook een flink deel eigenschappen moeten hebben van mijn oudste zus. Van mijn jongste zus wil ik met plezier een ruikertje eigenschappen bezitten, maar liever niet van die andere’.
Een medewerkster van het verzorgingshuis kwam binnen en vroeg of ik een kopje koffie wilde. ‘Graag’, zei ik. Ik weet dat dat hier niet de gewoonte is, maar als taxichauffeur vorm ik min of meer een uitzondering. Ik zou meneer Kooistra om elf uur naar zijn jarige zus brengen en ik was wat aan de vroege kant. Bovendien kende ik meneer Kooistra al langer dan vandaag. ‘Ik moet mij nog even omkleden hoor’, zei hij en hij begaf zich naar zijn slaapkamer. Intussen dronk ik mijn koffie op. Even later kwam hij weer tevoorschijn. Hij droeg een bruine plissérok en een creamkleurig hesje. ‘Kan dat zo?’, zei hij. ‘U ziet er keurig uit’, zei ik. Hij lachte geluidloos. Ik nam hem bij de arm en alzo schuifelden we naar buiten. Alleen die forse schoenen pasten er zeer beslist niet bij.
Meer verhalen van Willem Haandrikman lees je op zijn blog www.veenberichten.nl