Op zundagmörn speulde hai mondharp
Mamme zong der bie: Heideroosje, Een karretje
op de zandweg reed, Op de grote stille heide.
Ik luusterde onder wollen dekens
‘s Zoaterdagsoavonds gingen ze daansen
Daanste hai met een vrumde vrouw
vruig ze: ‘Ging t wel goud?’
‘Nait zo goud as met tie’, zee hai den.
Ze waren gek op meziek en op mekoar
Gedichten waren nait veur ons:
Wie waren gewone minsen.