Ik tast in mijn broekzak. Mobiel vergeten. Op slag voel ik me onthand, blijf staan en verken de opwelling om terug te gaan. Want wat moet ik zonder camera, zonder notitie-app, zonder voicerecorder? Wat als ik onderweg iets bedenk, een zin, zo’n eerste zin die vaak een reeks van volgende zinnen oproept en die ik nooit onthouden kan. Zulke zinnen fladderen voorbij en moeten gevangen worden, vastgelegd, anders vliegen ze verder en verdwijnen dan uit zicht. Ik recht mijn rug en loop door. Hoop dat ik niks bedenk vandaag.
(Elke zondag publiceert Peter Veen een zeer kort verhaal op Facebook en op zijn blog: www.peterveen.nl/blog)