Categorie: Lezen!

Argens achter een schuurtie
rookt een puber
veur het eerst een sigarette
kreg een maagie op een
zolderkamer rake klappen

argens in grote gebouwen
vergadert meinsen
over smalle beurzen
kriegt bejaorden as eerste
een middel tegen ienzaamheid

een olde hippie op het plein
röp dat Muskee nog leeft

hij leup zonet veurbij –
en bij de voedselbaank wordt
de zunne van morgen in
gelieke delen eerlijk verdeeld

(uit: Dwaalstroom)

Ik tast in mijn broekzak. Mobiel vergeten. Op slag voel ik me onthand, blijf staan en verken de opwelling om terug te gaan. Want wat moet ik zonder camera, zonder notitie-app, zonder voicerecorder? Wat als ik onderweg iets bedenk, een zin, zo’n eerste zin die vaak een reeks van volgende zinnen oproept en die ik nooit onthouden kan. Zulke zinnen fladderen voorbij en moeten gevangen worden, vastgelegd, anders vliegen ze verder en verdwijnen dan uit zicht. Ik recht mijn rug en loop door. Hoop dat ik niks bedenk vandaag.

(Elke zondag publiceert Peter Veen een zeer kort verhaal op Facebook en op zijn blog: www.peterveen.nl/blog)

‘ ’t Is me wel wat’ zei de man met de twee honden die ik zo’n beetje elke week wel tegenkom. Hij bedoelde de oorlog in Oekraïne. De man is een stuk ouder dan ik en hoewel geen onplezierige prater, houden wij er totaal verschillende meningen op na. ‘Vroeger was ik nog een tijdje lid de communistische partij, maar ik kreeg al snel in de gaten dat die Russen niet te vertrouwen zijn, maar als je daar wat van zei in de vergadering, dan kreeg je de wind van voren, want de Nederlandse communisten hadden niets te maken met de Russische en dan vroeg ik mij af hoeveel soorten communisten er wel niet op de wereld zijn. Van die dingen. Dus toen ben ik boos opgestapt en dan besta je voor hen niet meer. Nou ja hen, de meesten zijn allang dood’. Hij zweeg en stak een sigaret tussen zijn lippen. Ik zei dat Poetin een schurk is en dat vond hij ook. ‘Ik wil die naam zo weinig mogelijk horen’, zei hij en klopte op zijn zakken op zoek naar een aansteker. Ik stelde voor dat elk gezinslid dat de P-naam zou noemen een euro in een pot zou moeten doen en dat geld naar verloop van tijd aan iets aardigs te besteden. Hij lachte dunnetjes. ‘Een vriend van mij uit Finsterwolde, heeft vannacht de naambordjes van de Hamer-en-Sikkelweg zwart geschilderd. Dat lijkt misschien niet meer dan een stukje vandalisme, maar onderschat het niet. Wie zei ook al weer ‘Verzet begint met kleine daden’? Ik wist het wel, maar ik reikte hem geen vuurtje. Je weet nooit wat er uit voortkomt. ‘We moeten maar afwachten wat de toekomst brengt’, zei ik gemaakt luchtig vervolgde mijn weg. Beladen naambordjes zwart schilderen…. Zou ik dat durven? Welke sancties zouden er op staan? Uitsluiting van RABO-lidmaatschap? Op de rode lijst van de Jumbo? Toegangsverbod bij zaken als Kruidvat, Primera, Bakker Bart, Hema… et cetera? Het leven zou er verdomd moeilijk door worden. Somber gestemd kwam ik thuis. En koud, alsof een Syberisch guurte bezit van me had genomen.

Wie had ooit kunnen denken
dat ik hier – op een plek die ik amper kende –
onder de linden mijn graf zou gaan kiezen,
op een steenworp afstand van een oude spoorlijn

Nooit had ik bedacht
dat ik – bij dit dorp van verre voorouders –
naast een oude akker mijn plaats zou aanwijzen,
op luttele meters van een heilig meer

Noch had ik niet kunnen bedenken
dat ik hier – bij dit stille dorp op de Hunzerug –
bijna onze hooglanders kan zien lopen,
in de eindeloze ruimte van het Eexterveld

Wie had ooit kunnen denken
dat ik hier – in dit veld van tumulus en hunebed –
mijn graf zou vinden nabij pingo en schaapwas,
op een plek vol verborgen historie

Nooit had ik gedacht
dat ik – in dit oord van hersteld verleden –
op een nabij perceel ons bos kon laten verrijzen,
gelegen aan een straat met verdwenen station

Ook had ik nooit kunnen bedenken
dat ik hier – ook al keek ik als jongen
vogels bij het boekweitveentje verderop –
nabij dit geschonken bos zou kunnen rusten

Nee nooit, had ik kunnen dromen
dat ik – bij dit dorp waar haar collega-wethouder en
pianoleraar wonen – samen eeuwig zal gaan slapen
met de liefde van mijn leven op kilometers van
haar Vinkeveen

Op een dag waarvan ik weet dat die zal komen

Henk?
Henk, zei ik?
Henk, van je weet wel.
Die Henk!
Ja, nou weet ik het weer, zei ik.
Henk die ik voorderest niet zo goed ken.
Maar ik weet wie het is.
Henk uit Den Haag.
Waar ik gisteren was.
Een stad die ik ken als mijn broekzak.
Maar Henk was ik even vergeten.
Ik had Henk weleens de hand geschud.
Er twee woorden mee gewisseld.
En er een biertje meegedronken.
Aardige vent.
Of gozer, zoals ze zeggen in Den Haag.
En die vriend bracht hem ter sprake.
Dat kwam zo uit.
Toen we z’n vrouw zagen.
De vrouw van Henk.
Een leuk mens.
Ze moest lachen.
En ik lachte terug.
Die vriend lachte ook.
Zo lachten we zeker een seconde of vijf.
Om Henk.
Terwijl hij er niet eens bij was.
Henk.
Die ik bijna was vergeten.

Dacht ik: dat kan ik beter

maar ook mijn ei gleed uit mijn buik
en klemde zich tussen ragdunne poten.
Jou, kletsnat kuikentje
wiegde ik
warmde ik
als in een nestblijverssprookje.

Toch lieten je donsveertjes los
Heel mijn nest was ermee bekleed
en voordat ik het wist, waaiden ze

weg.

Geweer in de ene hand, wapperende brief in de andere, zo bonkestapt hij het provinciehuis binnen. Met een plof plant hij de kolf van zijn geweer naast zich op de marmeren vloer, slaat met vlakke hand de brief op de balie en buldert: ‘Welke hufter verzint dit?’
De receptionist, een hand onder de balie, buigt zich over de brief: ‘De regering, mijnheer. De regering bepaalt de regels van de jacht.’
‘Maar júllie geven vergunningen af. Met achterlijke voorwaarden. Daar kan geen mens aan voldoen. Ik wil die eikel spreken, nu!’
‘Het afdelingshoofd vergunningen is een dame, mijnheer. Ik zal informeren of ze in de gelegenheid is om tijd vrij te maken om u te woord te staan.’
‘Schiet op, man. Ik heb meer te doen.’
‘Ik ook mijnheer, vooral aangenamere zaken dan een jager te woord staan.’
‘Ik ben boer!’
‘Pa, wat doe je? Geef je geweer maar aan mij. Had je alweer een vos in de schuur?’
‘Driehonderd onthoofde kippen. De rest in de stress. Minder eieren. En de bank zeurt over de aflossing.’
‘Geef mij je geweer maar, pap. Mijn collega kan dit niet oplossen.’
‘Ik knal mezelf wel door de kop. Het heeft geen zin meer. Die stomme regels. Maar zonder boeren geen voedsel. Dat vergeten ze.’
‘Pa, niet doen. Ik kom je weer helpen op de boerderij. Dat beloof ik. Morgen. NEE!!!’

‘Mijn zus is vandaag 69 geworden. We schelen op de kop af 15 maanden, want ik ben van 27 september ’51. Mijn andere zus is weer 15 maanden vóór mij geboren. Als 1951 een schrikkeljaar zou zijn geweest, dan was het precies uitgekomen. Nu scheelt er een dag aan. Dat neemt niet weg dat het wel heel toevallig is. Met mijn oudste zus heb ik al jaren geen contact meer. Dat ligt aan die lulhannes van haar man. Ik dacht er weleens over na en kwam tot rare gevolgtrekkingen. Zullen mijn ouders dat zo hebben uitgekiend, dacht ik dan. Maar dat kan natuurlijk niet, want niemand weet van te voren hoe een zwangerschap verloopt. Nee, ik houd het maar op pure toeval. En kennelijk komt het meer voor, want laatst las ik in de krant dat een meisje dat geboren is tussen twee jongens of een jongen tussen twee meisjes, en wanneer de tijd tussen die drie even lang is, dat dan de middelste eigenschappen mee krijgt van de oudste en de jongste. Wat een flauwekul, dacht ik toen ik het las. Het zou immers betekenen dat ik al een deel van de eigenschappen had die mijn zus 15 maanden later zou krijgen. En ik zou dus ook een flink deel eigenschappen moeten hebben van mijn oudste zus. Van mijn jongste zus wil ik met plezier een ruikertje eigenschappen bezitten, maar liever niet van die andere’.

Een medewerkster van het verzorgingshuis kwam binnen en vroeg of ik een kopje koffie wilde. ‘Graag’, zei ik. Ik weet dat dat hier niet de gewoonte is, maar als taxichauffeur vorm ik min of meer een uitzondering. Ik zou meneer Kooistra om elf uur naar zijn jarige zus brengen en ik was wat aan de vroege kant. Bovendien kende ik meneer Kooistra al langer dan vandaag. ‘Ik moet mij nog even omkleden hoor’, zei hij en hij begaf zich naar zijn slaapkamer. Intussen dronk ik mijn koffie op. Even later kwam hij weer tevoorschijn. Hij droeg een bruine plissérok en een creamkleurig hesje. ‘Kan dat zo?’, zei hij. ‘U ziet er keurig uit’, zei ik. Hij lachte geluidloos. Ik nam hem bij de arm en alzo schuifelden we naar buiten. Alleen die forse schoenen pasten er zeer beslist niet bij.

Meer verhalen van Willem Haandrikman lees je op zijn blog www.veenberichten.nl

Het pad is oud en weinig belopen. Met een winterzonnetje in mijn rug stap ik door het veld, door het gras dat stug omhoog groeit op het karrenspoor. Na een tijdje voel ik vocht op mijn schenen en als ik naar beneden kijk, zie ik de onderkant van mijn broekspijpen door en door nat, net als mijn wandelschoenen, met rond mijn knieën een patroon van spetters. Nieuwsgierig naar de herkomst van het vocht stop ik met lopen en kijk om. Het lijkt alsof het licht aangaat. Honderdduizend gele grassprieten met een druppel dauw in top. Ze schitteren in het zonlicht als helderwitte diamantjes.