Bizar hè, hoe mooi de herfst is?
Die verscheidenheid aan kleuren, allen stralend in het najaarszonnetje.
Mijn gedachten vergelijken deze natuurpracht met het voorjaar.
Ook schitterend, met al die flitsend groene kleuren, zo totaal vers en sprankelend.
Maar veel meer eender en dertien in een dozijn.
Hier in het najaar verwelkt eenieder in diens eigen tempo.
De ene boom al bijna kaal, het blad eronder grauw en vergaan.
Tot pulp gestampt.
Een ander nog vrijwel getooid in groen blad.
Geen vleugje vergankelijkheid te bespeuren.
En allen er tussenin zo kleurrijk aan het loslaten…
Het betovert mij bijna, in deze warme gloed van de ondergaande zon.
Wie bewondert de natuur nu niet?
En toch zien wij mensen bij elkaar enkel en alleen de jeugd.
Dat frisse en ontluikende groen, waarin zo weinig variatie te bespeuren is.
Zou het de angst voor onze eigen dood en vergankelijkheid zijn?
Waarom wij de herfst in anderen afkeuren en deze bij onszelf met botox bestrijden?
Even verderop stamp ik door de modder.
En zie ik ook heus wel de narigheid van het verval.
Druilerige dagen vol grauwe luchten, mist, wind en regen.
Ze staan ineens symbool voor de kwaaltjes waarmee we opgezadeld raken,
Als de jaren steeds meer gaan tellen.
In het ene land heb je wat meer of vaker last van dergelijke kuren dan in het andere.
Maar ja de ene mens wordt ook gracieus en zonder gedoe oud.
Terwijl de ander al kwakkelend op zijn twintigste uit elkaar valt.
Gemiddeld zijn we allemaal hetzelfde.
En per definitie zijn we mens voor mens verschillend.
Of jij intens wit bent als een berkenstam,
Beige gekleurd,
Een gele of rode tint hebt,
Of zo donker bent als ebbenhout…
Ik vind alle natuur even prachtig.
Groen weidelandschap of majestueuze bergketen.
In alles zitten mooie elementen, zaken die gaan vervelen of ergelijke onhebbelijkheden.
Die weides gaan op elkaar lijken,
En de haarspeltbochten vreten je tijd op.
Wat ik maar wil zeggen: wees trouw aan wie je bent.
Het is zoals het is en wetmatigheden vallen niet te veranderen.
Eisen dat je altijd jong blijft is net zo stompzinnig als
Af willen dwingen dat het nooit meer regent…
Je kan er tegen vechten.
Of er iets van maken, zoals het is.
Van mij mag je de natuur een handje helpen,
Om jezelf goed te conserveren.
Als je goed voor je lichaam zorgt blijf je immers langer in bloei.
Maar daarin denk ik in de trant van water geven.
Maak geen karikaturistische Bonsaiboom versie van jezelf!
Claudia Stinne is auteur van Een leven op wielen en mede-auteur van Het verborgen pad